واداشتن خانواده به نماز

«و خانواده ات را به نماز فرمان ده و خود بر آن شکیبا باش. ما از تو جویاى روزى نیستیم، ما به تو روزى مى دهیم، و فرجام [ نیک ] براى پرهیزگارى است.»
«و در این کتاب از اسماعیل یاد کن؛ زیرا که او درست وعده و فرستاده اى پیامبر بود. و خاندان خود را به نماز و زکات فرمان مى داد و همواره نزد پروردگارش پسندیده بود.»
«اى پسرک من، نماز برپا دار و به کار پسندیده وادار و از کار ناپسند بازدار و بر آسیبى که بر تو وارد آمده است شکیبا باش. این [ حاکى ] از عزمِ در امور است.»
«پروردگارا، من [ یکى از ] فرزندانم را در درّه اى بى کشت، نزد خانه محترم تو، سکونت دادم، پروردگارا، تا نماز به پا دارند، پس دلهاى برخى از مردم را به سوى آنان گرایش ده و آنان را از محصولات [ مورد نیازشان ] روزى ده، باشد که سپاسگزارى کنند.»

1 ـ امام علىّ علیه السّلام : پیامبر خدا صلّى الله علیه و آله با خواندن نماز خود را به رنج مى افکند، با آنکه مژده بهشت شنیده بود. چون خداوند سبحان گفت: (و خانواده ات را به نماز فرمان ده و خود بر آن شکیبا باش). پس خانواده اش را به آن فرمان مى داد و خود بر انجام آن شکیبایى مى ورزید.

2 ـ عایشه: پیامبر [ پاسى ] از شب را نماز مى خواند و در پایان، به من مى گفت: برخیز و نماز وتر بخوان.

3 ـ پیامبر خدا صلّى الله علیه و آله : براى داود پیامبر خدا ساعتى از شب بود که در آن، خانواده اش را بیدار مى کرد و مى گفت: اى خاندان داود! برخیزید و نماز بخوانید. همانا این ساعتى است که خداوند دعا را در آن اجابت مى کند، مگر از ساحر و باجگیر.

4 ـ امام علىّ علیه السّلام : به پسرانتان، نماز را بیاموزید و هنگامى که به هشت سالگى رسیدند بر آن، مؤاخذه اشان کنید.